و بالاخره پس از دو ماه ...
چون زمستان رفت بی باران و برف
ظرف صبرمان آمد به حرف
دف به کف بگرفت افلاک از شعف
ختم شد یآس و غم و آه و اسف
حال از اسفند نیمی صرف شد
هونجان منت پذیر برف شد